Nauczyłaś cieszyć się chwilą i bliskością drugiego człowieka.
Udostępniłaś skrawek swoich myśli i wspomnień.
Przekazałaś wszechogarniające ciepło i chęć, by zapomnieć o tym, co było.
Byliśmy bardziej tutaj, byliśmy przez chwilę bardziej teraz!
Polu, jesteś wyjątkowa! Dziękujemy za spotkanie i poświęcony paczkowiankom czas
Aby nie dać słowom ulecieć w niepamięć, jeden z dzisiejszych wierszy poniżej.
"Nie będę sensu życia wyjaśniać/ Muszę po prostu żyć/Nim postanowię na zawsze zasnąć/ Będę o życiu śnić/ Zabiorę z sobą na drugą stronę/ Lato kwitnących lnic,/ Skrzydła motyla w ściśniętej dłoni/ Nic zbytecznego. Nic".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz